"Jego mocno zarysowana szczęka świadczy o silnym charakterze" - powiedziała krakowska studentka, przepytywana przez dziennikarzy "Newsweeka" na okoliczność oddania głosu w wyborach prezydenckich na kandydata Dudę. Tzn. szczęka ta świadczy o mocnym charakterze Pana Prezydenta. Cóż, całe szczęście, że Pan Prezydent taką szczęką dysponuje, bo inaczej trudno byłoby ten mocny charakter zauważyć. A tak mamy dowód czarno na białym - prezydent Duda naprawdę jest niezłomnego charakteru, świadczy o tym kształt jego żuchwy, a kto próbuje podawać to w wątpliwość, przekracza granice brykania ustanowione jakiś czas temu przez mecenasa Andrzejewskiego, członka Trybunału Stanu, nie ukrywającego swojej atencji dla Dobrej Zmiany.
Mam dziwne wrażenie, że z dużą częścią naszego społeczeństwa stało się to, co z tą studentką. Polska uległa zgubnemu czarowi kanciastej szczęki. Nie tej konkretnej, prezydenckiej, ale tej metaforycznej, symbolizującej skłonność do zdecydowanego, często brutalnego i bezrefleksyjnego działania. Uległa mu na wszystkich możliwych poziomach. Do niedawna zdecydowana większość z nas uznawała zasadę, że cel, choćby najszlachetniejszy, nie uświęca środków. W roku 2015 spora część zapragnęła, żeby zaczął.
Właśnie dlatego wybraliśmy do parlamentu i rządu ludzi, dla których siła karnego tłumu większościowych posłów, eufemistycznie zwana wolą narodu, stoi przed prawami Rzeczypospolitej i zwykłą przyzwoitością. To ten czar triumfu woli kruszącej mury kodeksów i paragrafów kazał nam wybrać na posła prokuratora Piotrowicza, który i w PRL, i teraz swoją osobę, twarz i nazwisko oddaje w służbę władzy, działającej w myśl zasady: "od interpretacji prawa jest partia, od jego przestrzegania - reszta obywateli".
To z tego zafascynowania antysystemowym waleniem pięścią w stół wziął się w Sejmie Paweł Kukiz, który do przeciwników politycznych zwraca się przy pomocy utworu pt. "Jak ja was, k..., nienawidzę", a także poseł Liroy, który zapowiadał, że idzie do parlamentu "wyp... ich wszystkich" (nie sprecyzował niestety, kim owi "wszyscy" mieliby być). Wybraliśmy też pod wpływem podobnych emocji pana Szyszkę, człowieka znajdującego przyjemność w zadawaniu śmierci i cierpienia zwierzętom leśnym i polnym, którego nowa władza uczyniła ministrem ds. środowiska naturalnego. Teraz minister Szyszko, który twierdzi, że najlepszym sposobem ochrony lasu przed szkodnikami jest jego powolna wycinka, będzie w ten sposób chronił polskie parki narodowe.
Siekiera i sztucer, kanciasta szczęka, twarda pięść i zwykłe chamstwo. To się teraz przydaje, aby wzbudzić poklask tłumu i zasłużyć na dobre słowo ze strony przełożonych. Mamy w Sejmie posła Piotra Kaletę z PiS-u, którego obraźliwe i agresywne odzywki, powtarzające się co posiedzenie, a kierowane indywidualnie w stronę poszczególnych posłów opozycji, sprawiają wrażenie, jakby obliczone były na sprowokowanie któregoś z nich do ataku fizycznego. "Zamknij się" stało się popularnym sejmowym zwischenrufem, na który mało kto już zwraca uwagę. Poetyce agresji ulegają już nawet politycy i "cywilni" zwolennicy obozu liberalnego. Poseł Petru apelował przecież do posłanki Pawłowicz, żeby "nie waliła się w łeb", gdy on przemawia, a podczas demonstracji Komitetu Obrony Demokracji pojawiały się transparenty sugerujące potrzebę siłowej rozprawy z Jarosławem Kaczyńskim.
Zresztą to właśnie na dole, wśród zwolenników obu obozów i części dziennikarzy, na forach internetowych i portalach, najbardziej widać, do jakiego stopnia dyskurs publiczny zaakceptował u nas i przejął mowę nienawiści. Protesty opozycji są przez zwolenników PiS-u regularnie nazywane "kwikiem świń odrywanych siłą od koryta", a kwik jest tym głośniejszy, że "odcinanie ryja od koryta musi boleć". Sędziowie i prokuratorzy III RP to "sk...syny z komunistycznych miotów", a zwolennicy opozycji powinni uważać, bo się ich "wybije na ulicach jak parszywych kundli (składnia oryginalna - przyp. WDO)", zresztą cała ta opozycja, prosząca Brukselę o interwencję w sprawie polskiej, to tylko "paru sfrustrowanych utratą apanaży drani", którzy "skamlą". Uchodźcy, którzy w ostatnim czasie stali się kozłami ofiarnymi prawicy, powszechnie określani są w internecie jako "brudasy", "ciapaci" i "mohamedy", homoseksualiści i transwestyci to oczywiście "zboczeńcy", dziennikarze krytyczni wobec partii p. Kaczyńskiego to "lewaccy tajni agenci przebrani za dziennikarzy", "obrońcy tęczy", "puczyści oligarchii magdalenkowej" a nawet "człekokształtne bydlęta". Wrogiem publicznym prawicy pozostaje twórca Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy - satyryk i dziennikarz Marcin Wolski wyraził ostatnio nadzieję, że w roku 2016 Polacy pozbędą się z mediów publicznych "Owsiaków i innych dokuczliwych glist ludzkich".
Nic dziwnego, że także ludzie obozu liberalnego nie wytrzymują ciśnienia, szczęki im kwadratowieją a mowa się zaostrza. Oto zwolennik KOD-u, zdenerwowany atakami na konta internetowe tej organizacji, pisze w komentarzach na Facebooku, iż nie wierzy, "że pisowski motłoch ma lepszych hakerów" (czyżby lepszych od tych z Komitetu, który podobno takich metod nie używa?). Na kafeteria.pl, "portalu dla kobiet", ktoś założył temat "j...ć pisowskie ścierwa", w sieci pojawiają się "pisowskie ch...e" i "pisowskie k...stwo", a profil "Nie lubię PiS-u" oburza się na Facebooku, że "pisowskie bydło przekracza kolejne granice".
Do tego dochodzi coraz bardziej widoczna skłonność do przemocy fizycznej lub przynajmniej do jej postulowania i pochwalania. Antyimigranckie marsze nienawiści, palenie kukieł, fala pobić osób o ciemnym kolorze skóry, pogróżki wobec pracowników wrocławskiego teatru, który ośmielił się wystawić sztukę skrytykowaną przez ministra kultury, mrożące krew w żyłach żarty polityków opcji rządzącej o Berezie i "ścieżkach zdrowia" - to wszystko dzieje się tu i teraz. I zatruwa. Facebookowa znajoma, którą pamiętam sprzed lat jako rozsądną, wrażliwą i umiarkowaną w poglądach dziewczynę, pisze w publicznym komentarzu o marzeniach na temat plutonu egzekucyjnego dla dziennikarzy i polityków przeciwnego obozu. Pobrzmiewa w tym echo wypowiedzi p. Brauna, zeszłorocznego kandydata na prezydenta, który postulował kiedyś powystrzelanie na postrach dziesięciu procent dziennikarzy "Gazety Wyborczej".
Mamy czas kanciastych szczęk, brutalności, odrzucenia wątpliwości i niuansów. Czas podziału na swoich i obcych, dobrych i złych, patriotów i zdrajców, genetycznych akowców i resortowe dzieci. Nic pośrodku, żadnych szarości, żadnego miejsca na rozmowę, łagodne gesty, próby zrozumienia skomplikowanej materii polityki i historii, złożonych przyczyn ludzkich motywacji i wyborów. W takiej atmosferze rodzą się upiory. W takiej atmosferze nie dziwią nas już młodzi kibole, narodowcy i inna tzw. młodzież patriotyczna, która pozwala sobie usprawiedliwiać, a czasem stosować przemoc wobec cudzoziemców, Romów, gejów i innych "odmieńców", a jednocześnie urządza tłumne pielgrzymki na Jasną Górę. Ludzie ci do złudzenia przypominają przedwojennych studentów, którzy ze sztandarami korporanckimi jeździli co roku do Częstochowy, zaś pomiędzy pielgrzymkami ochoczo tłukli na uczelniach swoich żydowskich kolegów.
W tę atmosferę świetnie wpisuje się ujawniona ostatnio niechęć kaczystowskiego ministra spraw zagranicznych, p. Waszczykowskiego, do rowerzystów i wegetarian, których styl życia jest jakoby obcy polskiej kulturze. W umysł współczesnego polskiego narodowego katolika taka postawa jest wręcz wdrukowana. Owo, jak się kiedyś wyraził ten sam minister, "oszalałe lewactwo", jeżdżące na rowerach i unikające mięsa, postulujące rozwój infrastruktury ograniczającej emisję spalin komunikacyjnych i ograniczenie lub wręcz zakaz polowań, rozczulające się nad losem zwierzątek i roślinek, a przy okazji także gejów i uchodźców, to przecież typ szkodliwie rozmemłany, miękki, zawadzający w świecie patriotów-twardzieli chcących być jak żołnierze wyklęci. Do tego dochodzi logika pisowskiej rewolucji, która wyklucza wątpliwości i szacunek dla drugiej strony (a więc postawy często prezentowane przez liberalnych młodych cyklistów i wegetarian), wyklucza też szacunek dla istot słabszych, bo przecież rewolucja - nawet pokojowa - to walka, a na polu walki słabszy też bywa groźny. Może on przecież np. pozornie się wycofać, a później zdradziecko zaatakować zza węgła.
A poza tym dookoła nas czają się sami wrogowie: Putin, Merkel, uchodźcy-terroryści, szkodniki zżerające niewycinaną Puszczę Białowieską... Musimy być silni, zwarci i gotowi, niepotrzebne nam tu pięknoduchy, dla których żaby są ważniejsze od ludzi i ich samochodów, a jelenie i zające od pięknej polskiej tradycji myśliwskiej. Nie będą nami rządzić rowerowi hipsterzy czy jakieś łzawe ekologiczne mięczaki, nie rozumiejące ani życiowych, ani dziejowych konieczności. Potrzebujemy silnych, zdrowych jak byki, prawdziwych mężczyzn o kanciastych szczękach. Takich co to jak jeżdżą, to konno, a jak żrą, to góry mięsiwa. A i zająca, jelenia czy kacz..., przepraszam, gęś potrafią bez babskich sentymentów skutecznie upolować.
Tak wygląda niestety - nie tylko zresztą w Polsce - duch obecnego czasu, duch, który wieje dokładnie tak, jak chce Prezes i jego partia. Nam, ludziom o łagodniejszym usposobieniu, nam, którzy bardziej od silnej pięści i kanciastej szczęki cenimy dłoń wyciągniętą do zgody i łagodniejsze fizjonomie, pozostaje tylko czekać i mieć nadzieję. A zwolennikom działań prostych i kształtów zdecydowanych przypominamy historię sprzed wieków. O tym, jak to stanęli naprzeciw siebie dwaj wojownicy, Dawid i Goliat.
Dawid był nieduży i pozornie bez szans, ale umiał i lubił myśleć, analizować i wyciągać wnioski.
Tymczasem Goliat był wielki, umięśniony, świetnie władał bronią, uwielbiał wojaczkę, działał jak automat i zapewne miał kanciastą szczękę.
Goliat teoretycznie powinien był Dawida zmasakrować.
Ale to Dawid wygrał.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz